Zbyt szybki wytrysk to dysfunkcja seksualna, która dotyczy około jednej trzeciej dorosłych mężczyzn, aktywnych seksualnie. Polscy seksuolodzy szacują, że w naszym kraju problem ten dotyczy około 37% dorosłej części męskiej populacji. Jest to jedno z najczęściej występujących zaburzeń seksualnych.
Potocznie określa się go mianem przedwczesnej ejakulacji lub przedwczesnego wytrysku (łac. eiaculatio praecox). Z punktu widzenia medycyny jest to stan, w którym wytrysk pojawia się wcześniej, niż po wykonaniu piętnastu ruchów frykcyjnych albo wcześniej, niż po upływie dwóch minut od momentu rozpoczęcia kopulacji. W potocznym rozumieniu zbyt wczesny wytrysk to taki, który następuje przed czasem uznawanym za partnerów za wystarczający do osiągnięcia odpowiedniego poziomu satysfakcji. Pomimo tego, że powszechnie terminy „przedwczesny wytrysk” i „zbyt wczesny wytrysk” używa się zamiennie i traktuje się je jako synonimy, to wielu specjalistów rozróżnia te dwa pojęcia. Wytrysk przedwczesny bowiem następuje przed rozpoczęciem stosunku, a w odróżnieniu do niego wytrysk zbyt wczesny pojawia się nieco później – już po wprowadzeniu penisa do pochwy.
Zbyt wczesny wytrysk w sposób naturalny towarzyszy mężczyźnie w niektórych sytuacjach. Jest to zjawisko, które może pojawić się w przypadku młodych mężczyzn rozpoczynających życie seksualne lub gdy mężczyzna powraca do aktywności seksualnej po dłuższym okresie wstrzemięźliwości. Wówczas nie należy taktować zbyt wczesnego wytrysku jako zaburzenie. Oznacza on dysfunkcję wtedy, gdy towarzyszy każdemu lub prawie każdemu zbliżeniu seksualnemu.
Zbyt wczesny wytrysk nie tylko upośledza funkcjonowanie seksualne, ale przyczynia się również do nasilenia problemów psychicznych. Mężczyzna bowiem może wpaść w kompleksy, zatracić poczucie własnej wartości i utwierdzić się w przekonaniu o braku prawdziwej męskości. Może mieć to negatywne konsekwencje dla relacji pomiędzy partnerami. Dlatego należy czekać, aż problem rozwiąże się sam – należy podjąć odpowiednie kroki w kierunku leczenia zbyt wczesnego wytrysku. W zależności od podłoża dysfunkcji, leczenie może mieć charakter farmakologiczny (leki na receptę lub ogólnodostępne), psychoterapeutyczny (psychoterapia, techniki relaksacyjne oraz oddechowe) lub praktyczny (ćwiczenia na przedłużenie stosunku). Te metody leczenia dają trwałe efekty. Można jednak korzystać również z metod dających skutki doraźne, tymczasowe – np. używać specjalnych prezerwatyw wydłużających stosunek lub nakładanych miejscowo maści, zmniejszających zbyt dużą wrażliwość penisa.
